Urodził się dnia 8 sierpnia 1931 roku w miejscowości Kłódka k. Grudziądza – jako syn Franciszka i Jadwigi z d. Cichowskich. W dniu 16 sierpnia otrzymał sakrament Chrztu św.
Wkrótce po urodzeniu rodzice przenieśli się do diecezji płockiej. Zamieszkali w Rościszewie koło Sierpca. Tam też około szóstego roku życia przystąpił do pierwszej spowiedzi i Komunii świętej.
W dniu 18 sierpnia 1937 roku – z rąk bpa Leona Wetmańskiego – otrzymał sakrament bierzmowania. W kilkanaście dni później rozpoczął naukę w miejscowej szkole powszechnej. Przed wybuchem wojny skończył dwa oddziały.
Całą wojnę przeżył w Rościszewie wraz liczną rodziną wysiedloną z okolic Grudziądza. W maju 1942 r. aresztowano Ojca i wywieziono najpierw do Płocka, później do Działdowa, a następnie do Mauthausen, skąd powrócił w sierpniu 1945 r.
Po wyzwoleniu – jeszcze w lutym 1945 r. – zapisał się do II klasy Państwowego Gimnazjum Ogólnokształcącego w Sierpcu. Był tam do małej matury.
W roku 1947 zgłosił się do Prywatnego Liceum im. św. Stanisława Kostki w Płocku, gdzie uzyskał maturę państwową w czerwcu 1949 r. – zdając zresztą jako eksternista, gdyż na kilka tygodni przed maturą odebrano szkole prawa państwowe.
Ponieważ w ostatniej klasie Liceum zaczął studium filozofii, po maturze został przyjęty do Wyższego Seminarium Duchownego w Płocku od razu na drugi rok.
Uzupełniał potem przedmioty i egzaminy z pierwszego roku. Skończył Seminarium Duchowne w roku 1953 – mając 22 lata.
Trzeba zaznaczyć, że jego ojcem duchownym i wychowawcą – niemal przez cały czas pobytu w Seminarium był o. Kazimierz Dąbrowski, jezuita.
Tonsury, święceń niższych i subdiakonatu udzielił mu w Płocku bp Tadeusz Zakrzewski, a diakonat przyjął 23 sierpnia 1953 r. w Pieniężnie także przez posługę bpa Tadeusza Zakrzewskiego. Jako diakon poszedł na studia do Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Po pierwszym roku – dnia 8 sierpnia 1954 r., w dwudziestą trzecią rocznice urodzin – otrzymał święcenia prezbiteratu z rąk śp. bpa Tadeusza Zakrzewskiego.
W roku 1957 otrzymał absolutorium na Wydziale Humanistycznym i zapisał się na I rok Teologii. Pod kierunkiem prof. Ireny Sławińskiej pisał jeszcze wtedy pracę magisterską na temat: „Twórczość jasełkowa wieku dwudziestego” i po egzaminie w dniu 10 marca 1958 r. otrzymał tytuł magistra filologii polskiej.
W czerwcu 1960 r. ukończył studia na Wydziale Teologicznym (sekcja dogmatyczna) i po przedłożeniu pracy pt. „Ks. Jan z Szamotuł jako mariolog w świetle swoich kazań” – uzyskał licencjat z teologii.
Od roku 1960 do 1963 był inspektorem, tzn. bezpośrednim wychowawcą w internacie i zastępcą dyrektora Niższego Seminarium Duchownego w Płocku. Do roku 1966 uczył także polskiego w jednej z klas.
Od wakacji roku 1963 pracował w kościele św. Jana Chrzciciela w Płocku, w którym spełniało się praktycznie wszystkie funkcje parafialne.
Przez niemal osiem lat był rektorem tego kościoła i diecezjalnym duszpasterzem akademickim. Ponadto od roku 1964 wchodził w skład Zespołu cenzorów wydawnictw religijnych. Od września 1966 r. był także profesorem homiletyki w Wyższym Seminarium Duchownym w Płocku. Prowadził także wykłady i ćwiczenia z fonetyki oraz jedną godzinę polskiego. Od września 1968 r. był egzaminatorem prosynodalnym i należał do kilku komisji Diecezjalnych.
W roku akademickim 1968/69 ukończył w ATK-a – w ramach homiletyki – kurs doktorancki. Brał udział w redagowaniu podręcznika homiletyki.
Opracowywał zagadnienie struktur kaznodziejskich, co ewentualnie chciał wykorzystać w pracy doktorskiej.
W sam środek tych wszystkich prac wtargnęła myśl o zakonie. Dnia 1 maja 1971 r. napisał list do o. prowincjała Władysława Janczaka z prośbą o przyjęcie do zakonu, a dnia 6 czerwca 1971 otrzymał zgodę swojego ordynariusza Bogdana Sikorskiego, Biskupa Płockiego. Nowicjat w Kaliszu rozpoczął dnia 1 września 1971 r. pod kierunkiem o. rektora i magistra Stefana Miecznikowskiego i na jego ręce złożył 8 września 1973 r. pierwsze śluby zakonne. W tym też 1973 r. obronił pracę doktorską na ATK z zakresu teologii i został duszpasterzem akademickim na KUL-u, a od 1978 r. był przełożonym miejscowej wspólnoty jezuickiej.
W roku 1980/81 odbył III probację w Gallarate Varese w Włoszech pod kierunkiem o. Sergio Rendina SJ. Po powrocie zamieszkał w Warszawie przy ul. Rakowieckiej 61, wykładał scholastykom homiletykę, pisał, a przede wszystkim był redaktorem „Przeglądu Powszechnego”.
Dnia 25 marca 1982 r., w sanktuarium św. Andrzeja Boboli, na ręce o. rektora Andrzeja Koprowskiego złożył uroczysta profesję zakonną.
W latach 1986–1995 pełnił posługę proboszcza parafii św. Andrzeja Boboli w Warszawie. W tym czasie zainicjował i zorganizował duszpasterstwo par niesakramentalnych. Po przekazaniu obowiązków proboszcza następcy, pomimo dolegliwości fizycznych, był cenionym kaznodzieją, rekolekcjonistą, pisarzem i publicystą, moderatorem Przymierza Rodzin Archidiecezji Warszawskiej. Jest współautorem książki „Praktyka przepowiadania Słowa Bożego” (1973).
Najwięcej miejsca w swoim dorobku pisarskim poświęcił ludziom żyjącym w związkach niesakramentalnych. Ojciec Mirosław opublikował w sumie osiemnaście książek i ponad dwieście artykułów. Napisał ponad sto utworów poetyckich, które za kilka miesięcy mają ukazać się w odrębnym tomiku. Przygotował również do wydania tom krótkich opowiadań autobiograficznych, razem z garścią „Drobiazgów pisanych prozą”.
„Oswajanie śmierci” to książka niezwykła i bardzo potrzebna w obecnych czasach, kiedy mówienie o śmierci staje się tematem tabu. Jest to książka filozoficznie przygotowująca nas wszystkich, nie tylko ludzi w wieku starszym, do przejścia stąd do wieczności.
Jest to przede wszystkim książka w sposób pogodny traktująca sprawy ostateczne.
Odszedł do Pana człowiek bardzo obdarowany, ale też niezatrzymujący darów dla siebie, lecz obdarowujący w imię Pana wszystkich spotkanych ludzi. Zawsze życzliwy każdemu spotkanemu człowiekowi.